Είμαι και δεν είμαι

      Είμαι σαν εμένα, αλλά είμαι και δεν είμαι, γιατί τις στιγμές που είμαι πάλι αυτό το "σαν" μας τα χαλάει όλα, και τις στιγμές που δεν είμαι λέω δε γαμιέται υπάρχει κι αυτό το "σαν" που με καλύπτει. Κι έρχεται κάποια στιγμή το είμαι εγώ, και νιώθεις γυμνός μπροστά σε όλα αυτά που ντρέπεσαι για σένα, χωρίς σαν, χωρίς κάτι να σε καλύπτει, είναι η στιγμή που είτε αρχίζεις να τρέχεις είτε επιλέγεις να κάνεις αυτό το αργό αλλά σταθερό βήμα μπροστά.

     Θυμάστε την πρώτη μέρα στο σχολείο; Εγώ έχω μια θολή ανάμνηση. Τη μάνα μου να με αφήνει στο νηπιαγωγείο και να φεύγει βιαστικά για τη δουλειά και ξαφνικά να με πιάνουν τα κλάματα και να την τραβάω από τη φούστα για να μη με αφήσει, και καθώς έχω γραπωθεί πάνω της και νιώθω πως όλος ο κόσμος μου ανήκει, να ακούω ένα αγοράκι δίπλα μου να ουρλιάζει "ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!" και τον μπαμπά του να προσπαθεί να τον ησυχάσει.

"Μαμά γιατί κλαίει το παιδάκι; Πού είναι η μαμά του;"
"Η μαμά του Γιωργάκη ήταν πολύ άρρωστη και πέθανε, κάτσε ήσυχος και μην κάνεις σαν μωρό, θα έρθω να σε πάρω το μεσημέρι"

    Δεν ξαναέκλαψα, δεν υπήρχε λόγος να μου λείπει η μαμά μου, θα την ξανάβλεπα το μεσημέρι, ενώ ο Γιωργάκης; Προσπάθησα να τον παρηγορήσω, ακόμα και τώρα το κάνω αυτό με τους ανθρώπους, προσπάθησα να γίνουμε φίλοι, αλλά ήταν ανώφελο, ο Γιωργάκης έκλαιγε επί μία βδομάδα ασταμάτητα, μέχρι που σταμάτησε να έρχεται στο νηπιαγωγείο. Δε μου πήρε πολύ να τον ξεχάσω, να βρω φίλους, να παίζουμε, να γελάμε, ως που μια μέρα ο Γιωργάκης επέστρεψε, δεν ήταν χαρούμενος, αλλά δεν ήταν και κλαψιάρης, τον βάλαμε στην παρέα, σιγά σιγά άρχισε κι αυτός να γελάει και να παίζει, δεν ήταν πως δεν ήθελε πια τη μαμά του ή την είχε ξεχάσει, είχε απλά προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα, είχε κάνει αυτό το αργό αλλά σταθερό βήμα μπροστά.